Ja nie oglądam telewizji od mniej więcej miesiąca. Wiadomo też, że nie oglądam "kreskówek", ale za to jestem fanem anime. Co do Disney XD, przy złamanym kolanie rok temu przez 2 tygodnie, całymi dniami był włączony ( na cały pokój byłem tylko ja z jakimś niemowlakiem obok ).
Dla mnie, "Chojrak" jest kreskówką kontrowersyjną. Samuraj Jack - zaiste ciekawe, ale po którymś z kolei odcinku skończyłem to oglądać. Zdradźcie mi : doszedł do tego Aku ?
Osobiście nie przepadam za "karciankami", ale do gustu przypadło mi Duel Masters. Nadal mam swoją talię sprzed lat A najlepiej, to oglądało się Saint Seiya na RTL (?). Nawet teraz, aż mnie bierze na parę odcinków

Asi, DM jako anime to gniot, ale jako karcianka fajna. Saint Seiya? Czyżby "Rycerze Zodiaku"? Oglądałem to w dzieciństwie i nawet mój żółw ma na imię Shen.
Bardzo fajnym kanałem, jeśli chodzi o stare kreskówki jest Boomerang, puszczają Toma i Jerrego, Łap Gołębia (długa nazwa, której mi się nie chce pamiętać) itp. Jeśli chodzi o ogólnie co oglądałem kiedyś to na pewno Owca w wielkim mieście ma genialny humor. Daaaaawno temu fajne było Laboratorium Dextera. Obecne kreskówki są całkowitą porażką, jedyne co mi się podoba jak na dzisiejsze czasy to Fineasz i Ferb.

Edit: ach, i oczywiście Looney Tunes, tego nie można zapomnieć.

Ostatnio edytowany przez Malarz (2011-03-06 10:04:37)

Temat o animacji eh? No dobrze, jak już wiadomo, jestem fanem anime jednakże lubię i animacje zachodnią. Nie będę się tu wypowiadał o animacji Japońskiej, ponieważ jest do tego osobny temat. Ostatnia seria która naprawdę zapadła mi w pamięć z animacji zachodniej to zaś... Scooby-Doo Mystery INC.

Natrafiłem na tą serie całkowicie przypadkowo przeglądając z ciekawości temat o nowym komiksie Scooby-Doo na forum o grach wideo, bardzo dużo ludzi narzekało na nowe wydanie komiksu narzekając, że wygląda przesadnie mrocznie jak na Scooby-Doo. Jako zaś przykład dobrej, mroczniejszej serii Scooby Doo dali Mystery INC, wraz z filmikiem pokazującym... jak jedna postać zostaje zastrzelona w kreskówce. (Oczywiście scena nie była pokazana, ale z oddali można było usłyszeć odgłosy strzałów) Zaintrygowany, postanowiłem zobaczyć chociaż jeden odcinek serii... zostałem niezwykle (pozytywnie) zaskoczony jakością serialu animowanego.

Pierwsza rzecz która rzuciła mi się w oczy, to odmienna od reszty serii Scooby Doo animacja, z uproszczonymi twarzami postaci (w szczególności oczami), jednakże z o wiele większym skupieniem na kolorystyce otoczeń. Pomimo, że na początku bardzo ciężko było mi się przyzwyczaić, jednakże potem zacząłem doceniać to jak dobrze postacie dopasowane są do otoczenia, i jak dużo kolorów zostało nam zaprezentowanych. I owszem, postacie ludzie są bardzo uproszczone, za to postacie potworów są naprawdę dobrze zaprojektowane. Potwory nawiązują do klasycznych horrorów, filmów o potworach, pop kultury (np. jest potwór którego moce bazowane są na Dungeons and Dragons) a nawet do H.P Lovecrafta (Nie dość, że występuje postać o imieniu H.P Hatecraft będąca pisarzem horrorów, człowiek przebierający się za postać z jego książki, sama historia ma elementy Lovecraftiańskie o czym powoli zaczynamy się przekonywać w drugim sezonie)!

Podczas oglądania pierwszego odcinka cały czas zadawałem sobie dwa pytania "od kiedy Scooby-Doo jest takie mroczne?" i "od kiedy Scooby-Doo ma tak dobry humor?". Pierwsza rzecz którą zauważycie, to to, że pomimo tego, że kreskówka wykorzystuje stary schemat Scooby-Doo... sama się z niego naśmiewa. Ba, kreskówka jest parodią, dekonstrukcją i rekonstrukcją Scooby-Doo zarazem! Znany nam z poprzednich odsłon kreskówek gang jest teraz grupą nastolatków z obsesją, i tu podkreślam wyraźnie OBSESJĄ, na punkcie rozwiązywania zagadek. Zazwyczaj praktycznie nikt nie jest im wdzięczny za to co robią, rozwiązują zagadki na terenie swojego miasta  Crystal Cove... za co miasto ich kompletnie nienawidzi. Dlaczego? Gdyż niszczą turystykę oczywiście! Inne postacie wielokrotnie wskazują na to, że to co robi nasz gang nie jest wcale normalne dla zwykłych nastolatków i, że zachowują się niezwykle dziwnie.

Same charaktery postaci zostały pogłębione, i czasem lekko zmienione. Scooby dalej jest tchórzliwym psem, jednakże pod koniec sezonu pierwszego staje się zaskakująco odważny, dalej bardzo często ucieka od niebezpieczeństwa, ale w przeciwieństwie do Shaggiego, potrafi opanować się w momentach kiedy jest to naprawdę potrzebne. Shaggy pozostaje w większości taki sam, ale to jak traktują inne postacie się zmienia, fakt, że jest strasznie nieodpowiedzialny i tchórzliwy jest wielokrotnie wskazany przez inne postacie i wytknięty mu, co prowadzi go do wielu problemów. Daphne wciąż jest dziewczęca, ale zamiast być zwykłą dziewczyną w opałach, staje się dość inteligentna, zawistna i bardzo zdeterminowana, właściwie pamiętam, że wpadła w tarapaty tylko raz, co jest wielką poprawą w porównaniu z poprzednią serią. Velma, dalej jest inteligentnym nerdem ale staje się o wiele bardziej arogancka, ironiczna, sarkastyczna, odnosi się do innych z wyższością i ma problem z zaufaniem swoim przyjaciołom, dlatego też często ukrywa przed nimi wiele sekretów. Charakter Freda jest zaś... obsesyjno-kompulsywny, jest perfekcjonistą z obsesją na punkcie pułapek, zagadek oraz kontroli nad innymi, nie jest głupi, ale zachowuje się jak kompletny kretyn, gdyż jedyne o czym myśli to swoje obsesje, idąc często najbardziej skomplikowaną drogą do celu i nie zauważając najprostszych rzeczy.

Co jest jednakże najlepsze, pomimo, że formuła serialu dalej jest epizodyczna... postacie rozwijają się podczas swoich przygód i zmieniają się. Ba! Mamy nawet romanse, (FredxDaphe) (VelmaxShaggy), które rozpadają się, ponownie schodzą się razem, są sekrety, zdrady, postacie potrafią trzymać do siebie urazę przez długi czas, walczyć z problemami psychologicznymi etc. W przeciwieństwie do niektórych kreskówek, kiedy postacie się czegoś nauczą... zostaje to z nimi już na resztę serii.

Humor w Mystery INC jest zaskakująco dobry, oraz mroczny. Często naśmiewają się z własnego schematu, pop-kultury, nawet z post-modernizmu czy niektórych zachowań społecznych. Dużo żartów stoi na granicy czarnego humoru, jeden z pierwszych żartów w serii (pierwszy odcinek), polegał na... kradzieży ciała z karetki.

Wszystko to nie przyciągnęło by mnie jednak aż tak do tej serii, gdyby nie jeden prosty fakt. Mówiłem, że seria ma budowę epizodyczną? Owszem, jednakże sama ma też ciągnącą się przez całą serie fabułę, opierającą się na tajemnicy zniknięcia poprzedniej grupy rozwiązującej zagadki, która żyła w Crystal Cove przed naszym gangiem. Historia jest zaskakująco dobra, i ma kilka niezwykle dobrych zwrotów akcji.

Jednakże, czym byłaby dobra historia, bez równie dobrego czarnego charakteru?



Profesor Pericles to jeden z najlepszych czarnych charakterów jakich widziałem w serialach animowanych skierowanych do młodszej widowni. Ten psychopatyczny gadający ptak przypomina mi troszkę mroczniejszy archetyp typowego szalonego naukowca (ma nawet Niemiecki akcent!). Jest zimny, kalkulacyjny i cholernie inteligentny. Większość jego działań opiera się na manipulowaniu naszymi bohaterami, aby pomóc sobie w osiągnięciu jego celów. To główny antagonista (nie martwcie się, nie jest to za duży spoiler, bo jest to wiadome zanim tajemnica zostanie chociaż częściowo rozwiązana), który towarzyszy nam przez większość serii.

Serdecznie polecam, sam byłem zaskoczony jakością, jestem aktualnie w trakcie oglądania sezonu drugiego.

Obecnie w polskiej telewizji nie ma żadnych kreskówek, które by trzymały poziom, a jednocześnie zaspokajały moje oczekiwania. Ostatnią serią, którą oglądałem z przyjemnością, było Gallactik Football. Szkoda, bo akurat "bajeczki" były jedną z niewielu rzeczy, które warto było imho oglądać w prostokątnym pudełku do prania mózgów .

Kreskówki tasiemcowate to już tragedia jakaś okrutna. Pokemon to chyba najlepszy przykład, jak zrobić z anime Modę na sukces. Kiedyś to się oglądało fajne bajeczki na CN, Jetix czy nawet przez pewien czas Disney Channel. Potem zrobił się imho syf.